Vanmorgen een grauwe morgen, en hierdoor voelde ik me ook wat grauw…geen zin om iets te doen. Dan maar eens gekeken wat ik nog op de digicorder staan had, en ik zag dat een documentaire over Janis Joplin maar een paar dagen meer beschikbaar was. Ik zette die dus meteen op.
En die docu greep me echt naar de keel! Wat een prachtige getuigenis over een uitzonderlijke artieste. Een artieste die het aanvankelijk niet makkelijk had in haar jeugd. Waarin ze op school gepest en uitgescholden werd omdat ze “anders” was dan de meeste van haar leeftijdsgenoten. Dat heeft haar ook gevormd als vrouw. Toen ze begon te zingen vond ze een uitlaatklep voor de frustraties van het niet geliefd zijn. Zelfs toen ze grote successen kende als zangeres, worstelde ze met een tweestrijd: gevierd en geliefd op het podium, eenzaam en verlaten eens ze dat podium verliet. Dat heeft haar naar drank en drugs geleid, wat haar uiteindelijk op 4 oktober 1970 op 27-jarige leeftijd het leven kostte…
Het respect voor Janis Joplin is me na het zien van deze documentaire nog groter geworden. Het was echt een grote, gevoelige en emotionele dame…
Gisteren keek ik (uitgesteld) naar de eerste aflevering van “Wedding day“. Hierin gaat fotografe en reportagemaakster Lieve Blanquaert op zoek naar hoe andere mensen hun huwelijksdag beleven (en wat eraan vooraf gaat).
In die eerste aflevering ging ze naar Urk, een vissersdorp in Nederland waar bijna iedereen gelooft in God. Ook Jelle en Nelleke, twee diepgelovige jongeren gingen trouwen. Hier komt God op nummer één: trouwen doe je in de eerste plaats met God, daarna pas met je partner.
.
Net zoals haar vorige serie reportages over de geboorte (Birth day) een bijzondere aanrader!
Allereerst wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor de hartverwarmende reacties en steunbetuigingen hier! Voelt zo goed aan dat er zoveel medeleven is vanuit het toch wel virtuele wereldje dat blogland is.
Onze dochter heeft maandag een afspraak met de uroloog, en dan pas zullen we meer weten wat de gevolgen zijn van die grotere nieren. Maar volgens verschillende bronnen hoeft het misschien toch geen reden tot paniek te zijn.
Onze kleinzoon heeft dus nu diabetes, maar daar valt tegenwoordig best mee te leven. Dat hebben wij zelf al mogen ondervinden met onze zoon zelf. Maar voor een kereltje van amper 2 jaar oud is het natuurlijk wel een hele aanpassing, en beseft hij zelf nog niet echt wat er aan de hand is. Het bloed prikken en insuline toedienen levert dus natuurlijk nog heel wat traantjes op.
Het ergst is het gesteld met mijn broer. Vreselijk wat hij al meegemaakt heeft, en wat hem nu nog te wachten staat… 😦
Maar ik wou het nu over iets helemaal anders hebben, want ik zag het tv-programma voor vandaag en ik was aangenaam verrast. Nu moet je weten dat ik echt niet zoveel tv kijk, en (te) weinig tijd vrijmaak om ’s naar een goeie film te kijken. Maar vanavond staan nu toevallig 3 (!) films geprogrammeerd (op onze Vlaamse zenders) die ik al gezien heb en die ik iedereen wil aanraden…
om 20h40 op 2BE
Inglourious Bastards
eigenlijk zijn dergelijke films niet echt mijn genre. Een overdosis geweld, typisch voor Quentin Tarantino. Maar voor de liefhebbers, gewoon verstand op nul en genieten van de acteerprestaties van Brad Pitt als luitenant Aldo Rain.
om 22h35 op VIER
As good as it gets
nu moet ik toegeven, Jack Nicholson is een van mijn meest geliefde acteurs. En ook in deze komedie speelt hij fantastisch de obsessieve schrijver Melvin Udall die ondanks zijn angststoornissen en vooroordelen vriendschap weet te sluiten met een serveerster (Helen Hunt), zijn homoseksuele buurman (Greg Kinnear) en een hondje, de griffon bruxellois Verdell. De film werd genomineerd voor zeven Academy Awards, waarvan hij er twee won. Aanrader!
om 21h25 op één
La vita è bella
voor mij een van de aangrijpendste films die ik ooit zag (ik liet er dus traantjes bij!), een meesterwerk! Absoluut een film die je moet gezien hebben. Won in 1998 Oscars voor beste niet-Engelstalige film, beste filmmuziek en beste acteur. En die acteur (Roberto Benigni) is tevens de regisseur van deze prent. Italië, 1939. Guido, een grote optimist is verliefd op Dora, die als bruid beloofd is aan een fascistische bureaucraat. Zoals in een sprookje ontvoert Guido zijn geliefde op de dag van haar verloving. Vijf jaar later krijgen ze een zoon. Intussen is in Italië de rassenwet in werking getreden en wordt Guido – omdat hij een jood is – samen met zijn zoon naar een concentratiekamp gedeporteerd. Om het leven in deze hel op aarde wat draaglijker te maken en zijn zoontje voor de gruwelijke realiteit te beschermen, houdt Guido zijn zoontje voor dat alles één groot spel is..
Het zat er al maanden aan te komen, maar gisteravond verloor Thé Lau dan uiteindelijk toch de strijd tegen die vreselijke kutziekte. Alweer een groot verlies voor muziekminnend Vlaanderen, waar hij heel geliefd was.
Zanger Thé Lau (The Scene) schreef tijdens zijn behandeling tegen kanker een grootse compositie, een muzikaal testament: Platina Blues. Het muziekstuk van 40 minuten is opgebouwd uit songs die in 1 nacht in Kamer 10 van het AVL (Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis) worden beleefd. Een nacht die doordrenkt is met morfine, dromen, wanen en werkelijkheid.
Bij de tekst en muziek van Thé Lau maakte schrijver, theatermaker en regisseur Threes Anna (v/h o.m. Dogtroep) een bijzondere film. Een unieke rauwe ONE SHOT film van 40 minuten waarin geprojecteerde beelden, dans en theater zich vermengen om de associatieve nachtelijk reis door het onbekende te verbeelden. De verfilming is een heus ‘gesamtkunstwerk’ waarin het werk van verschillende kunstdisciplines op bijzondere wijze samensmelt. Zo creëerde beeldend kunstenaar en special-effect specialist Thierry van Raay een poëtische wereld waarbinnen danser en choreograaf Bastiaan Stoop (Het Nationale Ballet) met projectie-kunstenaar David Louf een speciale compositie maakte. Alles gefilmd in één ononderbroken (!) handheld shot door cameraman Richard van Oosterhout.
Een nacht in een ziekenhuis, de klok tikt. Een man ligt aan een infuus en probeert te slapen, verpleegsters lopen op de gang. Hij is onrustig en wacht op wat gaat komen. Wanneer de morfine begint te werken groeit zijn angst voor de dood alsof hij een soldaat is die de loopgraven in moet terwijl hij weg wil vliegen. Maar de dood zit hem op de hielen, hoe hij ook scheldt, trapt of slaat. Langzaam verwordt de angst tot een droom; een leger van mannen met infuuspalen marcheert op hem af terwijl hij in een wanhopige dans probeert los te komen van zijn eigen infuus. De verpleegsters dwarrelen als engelen om hem heen terwijl hij eenzaam en alleen op glinsterende scherven zich afvraagt waar hij is. Hij bezingt de druppels die veranderen in parels zoals om de hals van zijn moeder. Steeds heftiger begint de man te hallucineren, en hij raakt los van de werkelijkheid. Hij komt terecht in een wereld van wekkers en klokken waar de tijd in de war is, tot die plots stilstaat. De klok wordt aan duizend stukken geslagen, de duisternis is verdwenen, fel licht vult de kamer. De nacht is voorbij. Een verpleegster opent het raam. Er is een nieuwe dag aangebroken – of iets hemels?
Thé Lau (17 juli 1952 – 23 juni 2015)
Dit is een werkstuk van zo’n 42 minuten, en ik besef heel goed dat veel mensen dit te lang vinden om naar te luisteren (en te kijken). Maar alstublieft, doe toch de moeite om enkele minuten naar die striemende woorden te luisteren…
Innige deelneming aan alle familie, vrienden en sympathisanten…
Stel je voor: kort na de bevalling verwisselt men per vergissing je kind met een ander kind. En je komt dit pas te weten als je kind al volwassen is en net in een belangrijke fase van z’n leven zit.
Dit is wat Jelle van Eyck (gespeeld door Karlijn Sileghem) in de nieuwe tv-reeks Tom & Harry overkomt. De shock is des te groter als ze ontdekt dat haar échte zoon (Harry) de complete tegenpool is van haar huidige hartendief Tom.
Een mooie reeks over feiten die niet eens zo fictief zijn, getuige dit mediabericht.
In de hoofdrollen o.a. Gilles De Schryver (Tom), Robrecht Vanden Thoren (Harry), Frank Focketyn (nonkel Jef), Evelien Bosmans (Babette, de verloofde van Tom), Tania Van Der Sanden (moeder van Harry) en Tine Embrechts (zus van Jelle).
Beslist een aanrader, en wie de eerste twee afleveringen gemist heeft kan nog altijd inpikken!
Voor we het weekend induiken een stukje toepasselijke muziek…
Ik plaatse al eerder liedjes van Chris Rea op mijn log (al zal je wat dieper in de archieven moeten duiken om die terug te vinden), maar ik vond het regenweer van vandaag uitstekend geschikt om dit nummer te plaatsen. Het komt uit het gelijknamige – en overigens uitstekende – album, Road to Hell.
Chris Rea heeft zo’n typische, warme en wat doorrookte stem, heel aangenaam om te horen vind ik. Hij komt trouwens volgende maand naar de Lotto Arena in Antwerpen.
Ik zocht ook speciaal de volledige versie op, want die intro vind ik ook al schitterend. Luisteren maar!
Intussen is het al bijna 2 weken geleden dat we naar Willem Vermandere zijn gaan kijken, en vooral luisteren. La Belle Roselle is één van mijn lievelingsliedjes van Willem, niet in het minst door het verhaaltje dat hij er voorafgaand over vertelt…
Willem praat en zingt in het dialect van de Westhoek, Nederlanders zullen het dus wellicht wat moeilijk begrijpen. Sorry daarvoor…
Gisteren waren wij, zoals duizenden Vlamingen in ons landje, in de ban van de Ronde.
Ietsje voor de middag kwamen de renners hier enkele kilometers verder voorbij, en wij gingen samen met dochter, schoonzoon en kleinzoon kijken. En we waren beslist niet alleen! Wat een menigte, en dat op een quasi onbelangrijk kruispunt in het parcours. Mensen die absoluut die “Flandriens” wilden aanmoedigen. De Ronde is ontzettend populair, dat mag duidelijk zijn. Dat is meteen ook de reden dat wij niet meer gaan kijken op één van de hellingen of kasseistroken, het is gewoon véél te druk.
In de namiddag hadden we vrienden uitgenodigd om samen op tv de wedstrijd te volgen. Drie Vlamingen en één Zwitser maakten er een ongemeen spannende strijd van, die uiteindelijk toch beslist werd in het voordeel van de uiterst sympathieke Fabian. Het is hem gegund!
Gisteravond hoorde ik het droeve nieuws dat Ray Manzarek overleden was, ten gevolge van kanker. Hij werd 74 jaar oud.
Ray Manzarek was de toetsenist van één van mijn favoriete groepen, The Doors. In 2010 heb ik Ray nog live aan het werk kunnen zien op Suikerrock Tienen, in een tournee met Robby Krieger (de gitarist van de groep). Samen met zanger en cultfiguur Jim Morrison richtte Ray Manzarek The Doors op, en bepaalde met zijn orgelspel ook de baslijnen van de songs.
Eén van de liedjes waarin dit tot uiting komt, en tevens ook één van de bekendste liedjes van de groep, is dit Riders on the storm.
Wat kan je op zo’n dag als deze beter doen dan ’s lekker languit naar tv kijken? Dat besloot ik dan ook te doen. Terwijl vrouwlief de deur uit was voor een zoveelste scan van haar rug, nam ik de gelegenheid te baat om naar één van de muziekdocumentaires te kijken die ik nog op onze digicorder staan had. Kon ik het volume dan naar hartenlust hoger zetten dan voor haar oren goed is… 😉
Het werd een aflevering van “Classic Albums“, nl. “Electric Ladyland” van Jimi Hendrix. Ik zocht het even op, bleek al van 2007 geleden dat ik nog iets van hem plaatste hier. Voor mij de beste gitarist aller tijden. Virtuoos en klasvol.
Het nummer Rainy Day, Dream Away is niet direct mijn meest favoriete, maar het sluit natuurlijk perfect aan bij de (overvloedige) regendagen die we de laatste tijd te verwerken kregen.
Muzikale groetjes,
Billy
♥
Meer weten over mijn muzieksmaak: klik hier Mijn muziekcollectie: klik hier
houden van het leven 