Ziekenhuisweek

Het is me nogal het weekje zeg!

Maandag al het grootste deel van de dag in het ziekenhuis doorgebracht voor een nieuw onderzoek voor vrouwlief (rugpijn).
Diezelfde dag mocht mijn moeder naar huis vanuit het ziekenhuis, na de ingreep aan haar schouder.

En vandaag heeft zoonlief een ongeval gehad op weg naar zijn werk. Uitgegleden met de bromfiets en tegen een vrachtwagen aan gereden. Met de ambulance overgebracht naar het ziekenhuis, waar ze gekneusde ribben en een aanval van epilepsie hebben vastgesteld. Het had erger gekund, heeft maar een haar gescheeld of hij lag ònder die vrachtwagen en dan was er geen onderzoek meer nodig geweest…

Voor diegenen die mijn log nog niet zo lang volgen, even recapituleren:

toen zoonlief 16 was hebben we – puur toevallig – ontdekt dat hij diabetes heeft. Bij de minste inspanning was hij moe, moest vaak urineren en had steeds dorst. Bovendien was hij de laatste tijd ook al vermagerd. Toen hij met de fiets naar de dokter reed, kwam hij daar uitgeput aan. Na het onderzoek van zijn bloed bleek hij dus diabetes te hebben. Enkele dagen later kreeg hij een hypo toen ik met hem alleen thuis was, heftige bedoening! Toen hij in de kliniek aankwam bleek daarbovenop dat hij ook een lichte vorm van epilepsie had. Dit veroorzaakt kortstondige “afwezigheden”, enkele seconden waarin hij wezenloos voor zich uit staart, maar waarvan hij zich zelf niet bewust van is. En deze feiten hebben van toen af zijn verdere leven grondig gewijzigd.
Schoolresultaten waren vreemd, de eerste werkervaringen bleek dat hij door die afwezigheden niet op volle capaciteit functioneerde en dat maakte dat hij ook van de regen in de drop raakte. Moeilijk om vast werk te vinden (en te houden). Enkele (lichte) ongevallen gehad met de wagen, maar volgens ons duidelijk te wijten aan die epilepsie. Sinds kort heeft de neurologe hem dus ook verboden om de wagen nog te besturen. Daarom heeft hij zijn wagen ingeruild voor een snorfiets, waarvoor hij geen rijbewijs nodig heeft. En nu dit ongeval weer.
Het zit hem niet mee…
Gelukkig hoeft hij slechts 1 nachtje in de kliniek te blijven, maar ik hoop écht dat zijn leven eens op wieltjes begint te lopen…

Groetjes,

Billy

♥