Zo, de bijzonderste dag van het jaar is voorbij. Dochterlief en haar vriend zijn nu in de echt verbonden, zoals men zo statig zegt.
Zaterdagmorgen was het voor de vrouwen een drukke voormiddag. Na een uitgebreid bad, naar de kapster. Dat liep wat uit zodat ze al gestresst terug thuis kwamen, waar de schoonheidsspecialiste hen opwachtte voor een maquillagebeurt. Dat werd uitvoerig in beeld gebracht door de aanwezige fotografe, en een stel vrienden die voor een videoreportage wilden zorgen (als onderdeel van hun trouwcadeau). Tegen de middag kwamen de familieleden aan die onderdeel maakten van de “suite”, en natuurlijk was de toekomstige bruidegom daar de belangrijkste persoon van. 
Zij werden gebracht met de trouwbus. Na de bewonderende blikken en complimentjes voor het trouwkleed van de bruid (en ook de andere vrouwen), aten we samen een aantal broodjes die ons bezorgd werden door onze vriend-slager. Daarna kregen we een uitgebreide briefing van de ceremoniemeester, en konden we vertrekken naar het stadhuis. Onze bus kreeg veel bekijks toen we op weg waren, en ook toen we aan het stadhuis aankwamen. Daar werden dochter en vriend na een korte plechtigheid tot man en vrouw verklaard. Nadat we daar een drankje kregen, vertrokken we naar de kerk. Onderweg pikten we ook het kleine meisje op dat zou vooraan lopen. Aan de kerk moest ieder stel in een vooropgestelde volgorde van de bus de kerk in, en moesten dochter, bruidsmeisje en ik wachten tot laatst. Tot slot kwam ik (fier als een gieter) de kerk binnen gewandeld met m’n dochter aan de arm. Een emotioneel moment, maar toch had ik m’n tranen onder bedwang.
De kerkelijke dienst verliep heel mooi en vlot. Bij het buitenkomen werd het bruidspaar traditioneel onder de rijst bedolven, en na de nodige foto’s konden we vertrekken naar de feestzaal. Daar kregen we koffie en gebak. Daarna werd het (lang) afwachten tot 19u, tijdstip waarop de eerste gasten voor het avondfeest verwacht werden. Gelukkig was er de E3-prijs Harelbeke, die op zo’n 200m van de feestzaal voobijkwam, en waar de meeste mannen naar gingen kijken.
’s Avonds was het dan tijd om in de kusrij te gaan staan. Veel gekust, beleefd “dank u wel” gezegd bij de gelukwensen, en de stralendste glimlach boven gehaald bij het ontvangen van de gasten. En toen kon het feest beginnen. Na een lekkere maaltijd, tijd om de beentjes uit te slaan, en dat de hele nacht tot in de vroege uurtjes. Uiteindelijk werd het 7u (nieuwe tijd) toen we huiswaarts reden.
Zondag geslapen tot 13u30, en daarna gingen we eens kijken bij het nieuwe paar. Zoals de traditie het voorschrijft hadden hun vrienden het huis “versierd”. Op het gazon hadden ze een dikke laag stro verspreid, en de 2 kippetjes in de ren hadden het gezelschap “gekregen” van 1 haan en 2 geitjes. Tuinmeubelen hadden ze gestald op het platform boven de uitbouw aan hun huis. En overal lag wc-papier verspreid, waarin door de wind ook de buren hadden gedeeld. Gelukkig hadden ze binnenshuis niet geraakt, en was er ook geen schade.
Dan hielpen we nog om de geschenken te bekijken, en hier en daar ook het geld van hun balast te ontdoen (wat zijn sommige mensen toch vindingrijk!). Zo kregen ze o.a. een rol centjes: 2 banden isolatietape waarin keurig eurocentjes op een rij werden samengekleefd. Een hels karwei om die eruit te pulken. Ook een emmer waarin frankfurterworstjes met saus het geld verdoezelde. En 3 telefoonboeken waarin briefjes geld zaten verscholen, zodat we blad per blad moesten omdraaien om het geld eruit te halen.
‘s Avonds kwamen dochter en schoonzoon nog kijken naar het voetbal op tv, maar niemand heeft het einde meegemaakt…
Groetjes!
Billy
♥
. 
houden van het leven 